Het oude theater van Tivoli wordt een hotel, zo las ik (net als u) in Entertainment Business Live. Je moet er toch wat mee, althans de gemeente Utrecht zat met het pand in haar maag en besloot een prijsvraag uit te schrijven en de winnaar gaat er een hotel in beginnen en een brouwerij en een bakkerij en een restaurant en een koffiebranderij. Holy shit. Dat is nogal een plan, over ambitie niets te klagen. Ik ga zeker kijken als het af is en als het even kan er een nachtje slapen als het hotel af is.

Want wie heeft er niet iets met het oude Tivoli. Ik weet nog dat ik voor het eerst kwam en die keer heeft meteen een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Niet vanwege de muziek, wat ik me herinner was alleen dat het een bandje van PIAS was, het was immers een feestje van PIAS. Ik deed in die dagen veel voor PIAS en had diezelfde dag nog een gesprek gehad met de toenmalige directeur Leo van Schaick. Ik hield hem heel wijsneuzig voor dat PIAS eigenlijk een verkeerde naam is. Hoezo vroeg Leo (zijn broers noemen hem Le omdat ze Leo te lang vinden)? De naam PIAS verwijst naar de film Casablanca met Humphrey Bogart (if you don’t get on that plane, you’re gonna regret it. Maybe not today, maybe not tomorrow, but soon and for the rest of your life). En PIAS zou dan staan voor de hoofdpersoon die tegen de pianist zegt Play It Again Sam.

Punt is alleen dat hij helemaal niet zegt Play It Again Sam, hij zegt Play It Sam. PIAS zou dus eigenlijk PIS moeten heten. Wellicht om die reden liet Le mij al snel achter in het oude Tivoli en ging heel interessant met andere mensen babbelen.

Ik stond in mijn pak met een biertje in mijn hand naar de muziek te luisteren, tot er een beeldschoon meisje naar mij toe wandelde (ik was in between women op dat moment dus dan mag je daar naar kijken en er ook iets van vinden). Ze zei iets tegen me, ik had geen idee wat. Ik verbaas me er regelmatig over hoe mensen in godsnaam met elkaar communiceren in een volle concertzaal. Dus ik gebaarde dat ik haar niet verstond (dat doe je zo, je haalt je gehoorapparaat uit je oor, wijst er nadrukkelijk op, stopt hem weer in je oor en heft je handen ten hemel, geheid dat mensen je snappen). Ze keek me even onderzoekend aan en riep op oorlogssterkte: “Jij bent zeker heel belangrijk”. Ik riep net zo hard terug: “zeker”. “Dat dacht ik al” riep ze, rekte zich op haar tenen uit, gaf me een kus op mijn wang en wandelde het publiek in.

Ik heb twee uur als aan de grond genageld staan wachten of ze misschien weer terug kwam. Nooit meer gezien, gelijk met het gebroken glaswerk ben ik aan het einde van de avond naar buiten gebezemd. Tivoli “I lov it”.

Hans Bousie