En opeens ligt er een nieuwe single van The Beatles in de winkel, ik zeg expres in de winkel omdat de single het ook als fysiek exemplaar goed doet. John Lennon heeft het nummer rond 1977 gecomponeerd, maar het altijd laten liggen. En nu is het afgemaakt en uitgebracht door de twee overlevende bandleden, Paul McCartney en Ringo Starr. Het was al een melancholiek nummer, een titel als Now and Then drukt de vergankelijkheid van het leven uit. En als er dan een clip bij wordt gemaakt waarop Ringo en Paul te zien zijn naast hun voormalige en inmiddels overleden bandleden John Lennon en George Harrison, dan wordt Now and Then extra pregnant. Met The Beatles heb ik nooit echt wat gehad, was ook net een beetje voor mijn tijd, ik was in mijn tienerjaren meer te porren voor Lou Reed bijvoorbeeld, Perfect Day vind ik nog altijd een prachtig (en ook al melancholiek) nummer.

Het zal vast aan mijn leeftijd liggen (ik ben inmiddels 83), maar de vergankelijkheid van het leven vind ik van een ontroerende en meedogenloze schoonheid. Iedereen begint bij nul en eindigt ergens. Maar niemand weet van tevoren waar dat einde ergens ligt en die onzekere zekerheid vind ik rauw mooi. Als je het je realiseert dan bedenk je je ook dat je moet woekeren met de dagen die je hebt. Bij de eindigheid stil staan doen we niet elke dag en dat  is maar goed ook, er moet ook nog gewoon geleefd worden. Met de liefdes in je leven, met je vrienden, er moet gedronken worden en gelachen. Af en toe als je je opeens op een uitvaart bevindt dan bedenk je je weer even dat we in een handomdraai van het ravijn leven en daarom vind ik uitvaarten ook smartelijk mooi. Foto’s uit het leven van de overledene, met name die waar de portretten een heel jonge leeftijd laten zien, hebben het kenmerk van de vergankelijkheid. Zie het kleine meisje of jongetje dat nog zo onbevangen de wereld in kijkt. Terug naar The Beatles. Ergens in het clipje zie je opnames van een concert dat The Beatles ooit gaven, met de welbekende beelden van de jonge meisjes, zestien of daaromtrent, die hun idolen toegillen. Meisjes die meer toekomst hadden dan verleden en dus alleen maar vooruit keken. Diezelfde meisjes hebben inmiddels de overgang achter de rug en hebben hun toekomst ingeruild voor een verleden. Die plaatjes doen me glimlachen.

The Beatles met Now and Then. The Beatles, Sic transit gloria mundi.

Hans Bousie