Kane
The Backstreet Boys, Take That, New kids on The Block en nu dan ook Kane. De overeenkomst tussen deze bands? Ze gingen uit elkaar, maar ze gingen niet, of ze kwamen weer bij elkaar. Kane, bijzonder succesvol in de periode 1998-2014, met als twee grote mannen, zanger (en schrijver van de meeste liedjes) Dinand Woesthoff en gitarist Dennis van Leeuwen. 26 en 27 waren ze toen ze elkaar leerden kennen. Dennis trad met zijn toenmalig bandje op in de strandtent van Dinand. En ze besloten samen op te treden. Werden ontdekt door Henkjan Smits (o, ja wie was dat ook alweer) in café de Paap in Den Haag en via hem getekend bij BMG and the rest is history. Alle gemeenplaatsen waren op de band van toepassing. Bestorming van de hitlijsten, grote fanbase, uitverkochte concerten, kortom de mannen stegen bijna naar de hemel.
Maar in 2014 gingen ze op het hoogtepunt van hun succes uit elkaar omdat ze, zoals ze dat zelf toen formuleerden, niets meer te zeggen hadden, dus waarom nog optreden? Een zinnige overweging zou je denken, die zouden meer mensen moeten hebben. Als je niets (meer) te vertellen hebt, hou dan lekker gewoon je mond, and so they did.
Nu hebben Dinand en Dennis aangekondigd weer te gaan optreden. En dan (ik zal vast niet de enige zijn) bedenk ik me natuurlijk onmiddellijk, waarom eigenlijk? En dat heeft natuurlijk te maken met de reden waarom ze uit elkaar zijn gegaan, niks meer te vertellen. Inmiddels zijn we jaren verder en zijn beide mannen 50-ers. De vraag is natuurlijk, hebben 50-ers door de bank genomen meer te zeggen dan 20-ers? De 50-ers die dit zinnetje lezen, laat staan de nog ouderen, zullen instemmend knikken. Natuurlijk! Hoe ouder je wordt, hoe meer je hebt meegemaakt en hoe meer je te vertellen hebt, als je althans niet zo oud wordt, dat je bij God niet meer weet wat je ook al weer hebt meegemaakt.
Maar toch denk ik dat er meer moet spelen. Paul McCartney, The Eagles en The Rolling Stones, 80-ers, treden allemaal nog steeds op. Iedereen in de muziekindustrie ziet het. Muzikant zijn en met name optreden is ‘a way of life’. Het is verslavend. Zo zag ik laatst Herman van Veen optreden (78), die man staat gewoon nog op de planken. Tijdens Corona heeft hij zelfs voor lege zalen opgetreden om in het ritme te blijven. Desgevraagd vertelt van Veen: “Ik denk wel dat ik het moment herken dat ik er beter mee op kan houden. Ik heb dat bij Wim Kan gezien. Een soort vertraging in zijn antwoorden, iets in zijn gestalte. Bij Toon Hermans ook. Een soort breekpunt.” Zelf denk ik dat de mensen om je heen de vertraging beter zullen herkennen.
Zullen we gewoon met z’n allen Dinand en Dennis in de gaten houden? Als die vertraging er in schiet, de breekbaarheid, dan trekken we ze liefdevol aan hun jasje tot achter de coulissen. Tot die tijd gun ik ze alle succes van de wereld kiddo’s eat your heart out, (grand)dad’s rule the world.