Teeven schrijft in een speerpuntenbrief auteursrecht dat hij downloaden gaat verbieden en het NUV, maar ook de Consumentenbond vinden dat hij daar niet ver genoeg in gaat. Laten we eens beginnen met de speerpuntenbrief. Ik vind dat die naam wel past bij Teeven. Want wees eens eerlijk, ziet u Teeven als de intellectuele visionair, die met een frisse kijk op de zaak strategische keuzes gaat maken? Of toch meer als iemand die gewapend met een speer het onrecht in ‘ons’ Nederland te lijf gaat.

Dat hij zich daarmee geregeld voor het karretje van deze en gene laat spannen heeft de schat waarschijnlijk niet eens door. Maar dat Teeven zich voor twee karretjes tegelijk laat spannen, is zelfs voor zijn doen lichtelijk hilarisch.

Karretje 1 is het karretje van hen die roepen dat het een schande is dat er inbreuken worden gemaakt op het auteursrecht door consumenten die behoefte hebben een kopie te maken van een werk, maar die kopie niet of nauwelijks kunnen maken zonder uit illegale bron te putten. Dat is het karretje van de rechthebbenden. Dat karretje was tot voor kort een geweldig goed georganiseerd karretje. Met het auteursrecht in de ene hand en een zak met geld in de andere, werden te vuur en te zwaard al diegenen bestreden die een dreigende inbreuk maken. Doorn in het oog van de bestuurders van dit karretje is dat downloaden uit illegale bron in Nederland is toegestaan en dat daar tegenover dan een thuiskopie vergoeding betaald wordt. Overigens is nog lang niet zeker dat het downloaden van boeken uit illegale bron is toegestaan (ik schreef daar al eerder over op boek9.nl), maar dat terzijde. Met name dit karretje heeft last van zo’n dwars draaiend voorwieltje, u kent die ergernis wel uit de supermarkt.

Karretje 2 is het karretje van hen die roepen dat de rechthebbenden en dan met name de muziekindustrie het allemaal over zichzelf hebben afgeroepen. Door niet op tijd met alternatieve businessmodellen te komen hebben ze het er zelf naar gemaakt dat consumenten hun muziek en films voortaan proletarisch bij elkaar winkelen. Dat proletarisch winkelen wordt inmiddels als een recht beschouwd, zie de storm van protest als Spotify besluit iets minder gratis aan te bieden dan tot nu toe. Boze consumenten grijpen dan onmiddellijk naar het dreigement dat ze dan weer gaan downloaden uit illegale bron. Gratis lijkt net zo’n grondrecht geworden als kraken. Ooit ontstaan als goed idee in verzet tegen een gemis, verworden tot het uitvergrote eigenbelang dat de mens zo eigen is. Dit karretje draait de laatste tijd op volle toeren met vers gesmeerde wieltjes.

Teeven  laat zich eerst trekken door karretje 1 en komt met een downloadverbod, leve de rechthebbenden. En vervolgens wordt hij terug getrokken door karretje 2 en besluit dat het downloadverbod eigenlijk niet geldt voor consumenten, leven de gebruikers. Dat riekt naar brille! Houdt Teeven hier beide partijen te vriend en gaat hij als een ware Salomon in het midden zitten?

Ik zeg Hadopi, 3 x nee. Een downloadverbod is een prachtig voorbeeld van symboolpolitiek. Zoiets als het verbieden van de inhumane dood van dieren, maar niets doen aan hun inhumane leven. Het verbod komt tien jaar te laat, immers downloaden is op zijn retour ten faveure van streaming en abonnementsmodellen. Het verbod is nutteloos, immers de strijd van de muziekindustrie heeft slechts een halvering van de omzet opgeleverd. En het verbod is niet afdwingbaar, immers consumenten blijven buiten schot.

Teeven, three strikes out, er zijn landen waar dat levenslang brommen betekent.