For the first time in a while, the financial supervision chamber of the Rotterdam District Court has dealt with a market abuse case. The Authority for the Financial Markets (AFM) had imposed an administrative fine of EUR 2 million on SBM Offshore N.V. (SBM) for failing to timely disclose inside information. SBM appealed the fining decision and has now partly been proven right.

On appeal the court found that with respect to two of the four alleged violations the financial regulator applied an incorrect legal criterion in assessing whether the listed company had price sensitive information. The court has settled the matter itself by reducing the fine to EUR 1 million.

The matter dates back to SBM’s internal investigation into allegations of bribery and unlawful payments to international trade agents in 2012, in which context the company i.a. consented to an out-of-court settlement of USD 240 million with the Public Prosecutor’s Office.

Criteria for assessing if information is concrete are not to be mixed

Similar to previous market abuse matters (for example, in relation to Royal Imtech N.V.), the main question before the Rotterdam court was whether the information regarding possible unlawful trade practices in Brazil that SBM had on March 27, 2012 and May 27, 2014 was so “concrete” that it fell within the definition of inside information.

Pursuant to market abuse laws and regulations, issuers of financial instruments like SBM are to disclose inside information as soon as possible, insofar as it relates directly to the issuer concerned.

With reference to the Geltl/Daimler case of the European Court of Justice and CESR guidance on the Market Abuse Directive, the Rotterdam court distinguishes two criteria. To determine whether there is concrete information one can either depart from an existing situation that has occurred or from a future situation that may reasonably be expected to come into existence.

In assessing whether there is concrete information within the meaning of inside information, the AFM chose not to base its assessment on an existing situation or a situation that has taken place (for which, according to the guidance, there must be sufficient “hard” and objective evidence of that situation), but on a future situation or an event that may reasonably be assumed to occur.

The AFM takes the position that on March 27, 2012, and again on May 27, 2014, SBM had a reasonable expectation that bribery in Brazil would be identified in the future. In order to (have to) have that expectation, evidence is not required; a significant probability that this situation will occur is sufficient according to the AFM.

Evidence for the event to which the information relates is required

The Rotterdam court agrees with SBM and finds that the AFM used an incorrect legal criterion. In the opinion of the District Court, the facts and circumstances which the AFM used as a basis for two of the four alleged violations relate to an existing situation, namely the information known to SBM on March 27, 2012 and May 27, 2014 about possible bribery in Brazil.

According to the court, the AFM should have therefore proceeded on the basis of the existing situation – requiring firm and objective evidence – and not on the basis of a future situation in the form of the possibility that bribery (from the past) would be established in the future. In other words, if one criterion is used, the test of that criterion is to be used and vice versa. The two criteria and relevant tests are thus not be mixed, which also from a logical point of view seems to make sense.

The court repeals the AFM decision relating to the alleged violations on disclosure of unlawful trade pactices in Brazil and considers a total fine of EUR 1 million for the two remaining violations with regard to disclosure of SBM’s exclusion from a Petrobras tender appropriate and necessary.

Interestingly enough, the AFM could have imposed a fine of EUR 2 million on SBM for each violation separately. As it did not do so in this case but imposed one overall fine in the amount of the basic amount of EUR 2 million for four violations, this argument does not lead to a different conclusion on the adjustment of the fine, says the court.

District Court of Rotterdam, 21 June 2022, ECLI:NL:RBROT:2022:4948

Hierbij presenteren wij u het derde kwartaalbericht van 2020 over ontwikkelingen op het gebied van cartel damage litigation van bureau Brandeis. U kunt het kwartaalbericht hier inzien.

Ontvangt u de volgende editie van ons kwartaalbericht graag per e-mail? Meld u zich dan aan door een mail te sturen via deze link of dit formulier.

Het belang van Europese rechtszaken voor het financieel toezicht neemt toe. In deze Financial Services Litigation Update bespreken we enkele recente uitspraken van het Gerecht van de EU over de supervisie van de ECB op banken. Daarin staan algemene beginselen van behoorlijk bestuur en bestuurlijk procesrecht centraal, zoals de motivering van administratieve boetes, de publicatie van opgelegde sancties en de impact van procedurele termijnen Deze Europese rechtsbeginselen spelen in handhavingstrajecten een belangrijke rol naast het materieel financieel recht en hebben toenemende betekenis in de nationale rechtspraak.

Neem gerust contact met ons op als u van gedachten wilt wisselen over een van deze of andere financieel-rechtelijke onderwerpen; bureau Brandeis – Financial Services Litigation.

Motivering van een administratieve boete aan een kredietinstelling

Deze zaak ziet op een beroepsprocedure van de Franse kredietinstelling Crédit agricole SA die onder rechtstreeks prudentieel toezicht staat van de Europese Centrale Bank (ECB). Bij besluit van 16 juli 2018 had de ECB aan Credit agricole een bestuurlijke boete van 4.300.000 euro opgelegd. In de kern verweet de ECB de bank dat zij kapitaalinstrumenten onder haar tier 1-kernkapitaalinstrumenten zou hebben ingedeeld zonder daarvoor vooraf toestemming te hebben verkregen van de bevoegde autoriteit.

Het EU-Gerecht onderstreept in deze zaak het bijzondere belang van de motiveringsplicht van de ECB wanneer zij administratieve sancties oplegt. Dit in het licht van de ruime beoordelingsbevoegdheid die aan de ECB is toegekend in artikel 18, lid 1, van Verordening (EU) 1024/2013 bij het opleggen van sancties en de aanzienlijke hoogte van de sancties die zij kan opleggen.

Zo stelt het Gerecht in het arrest dat zij de motivering van de ECB moet kunnen toetsen aan het Unierecht en daarbij met name kijkt of de motivering in lijn is met het evenredigheidsbeginsel en de doeltreffendheid en het afschrikkende karakter van de sanctie. Ook haalt het Gerecht eerdere precedenten aan op basis waarvan de ECB vereist is om in haar motivering te verwerken welke werkwijze ze heeft gevolgd om de hoogte van de opgelegde sanctie vast te stellen. Hierbij wordt onder andere gekeken naar de context waarin de sanctie is vastgesteld en de relevant omstandigheden die zijn meegewogen.

Het Gerecht stelt vast dat de ECB weliswaar heeft gekeken naar de totale geconsolideerde waarde van de kapitaalinstrumenten onder toezicht, de duur en ernst van de vermeende overtreding, de gradatie van verwijtbaarheid en verzachtende omstandigheden. Hoewel de ECB een sanctie heeft opgelegd van minder dan de maximum boete van 10% van de totale jaaromzet die de onder toezicht staande groep, heeft zij echter geen nadere motivering of gegeven verstrekt over werkwijze die zij bij de vaststelling van de boetehoogte heeft toegepast.

Het Gerecht komt tot de slotsom dat de ECB niet aan haar motiveringsplicht heeft voldaan. Het Gerecht verwijt de ECB onder meer dat ze de omvang van de betrokken kredietinstelling die de inbreuk heeft gepleegd niet heeft meegewogen en aldus kan het Gerecht de doeltreffendheid, evenredigheid en afschrikwekkendheid van het sanctiebesluit niet toetsen. Wat in het bijzonder vermelding verdient, is dat het Gerecht hieraan toevoegt dat de omstandigheid dat de ECB haar werkwijze nader heeft toegelicht tijdens de gerechtelijke procedure er niet aan af doet dat de ECB niet aan haar motiveringsplicht heeft voldaan.

Gerecht EU 8 juli 2020 ECLI:EU:T:2020:304 – Crédit agricole SA / Europese Centrale Bank (zaak T-576/18)

Publicatie van een opgelegde sanctie op de website van de ECB

In deze zaak had de ECB op 23 november 2017 aan VQ een administratieve geldboete opgelegd van 1.600.000 euro, wat 0,03% van haar jaaromzet is. De ECB had vastgesteld dat VQ terugkooptransacties met betrekking tot haar eigen aandelen had verricht, zonder de voorafgaande toestemming van de bevoegde autoriteit te hebben gevraagd. Dit is een schending van de prudentiële vereisten voor kredietinstellingen en beleggingsondernemingen.

Bovendien heeft de ECB besloten de opgelegde administratieve geldboete te publiceren, zonder de naam van VQ te anonimiseren. Hoewel een eerder verzoek in kort geding tot schorsing van de openbaarmaking van de sanctie was afgewezen, heeft VQ het niet-geanonimiseerd publiceren van de geldboete voor het Gerecht van de EU nogmaals ter discussie gesteld.

De ECB heeft zich op het standpunt gesteld dat zij in beginsel verplicht is elke administratieve geldboete te publiceren, ongeacht de ernst van de betrokken inbreuk. Gezien artikel 132, eerste lid, van de GTM-kaderverordening (oftewel het Single Supervisory Mechanism, SSM) gaat het volgens de ECB om de schade die VQ zou kunnen lijden door publicatie onder vermelding van haar naam en die gevolgen zou zij niet hebben aangetoond.

VQ heeft een uitgebreid bezwaar gemaakt tegen de publicatie, onder verwijzing naar de grondrechten en algemene rechtsbeginselen van het Unierecht zoals opgenomen in het Handvest, en heeft betoogd dat de publicatie van de boete tot onevenredige schade aan reputatie en marktwaarde van aandelen zou leiden.

Na de argumenten te hebben gehoord, heeft het EU-Gerecht geoordeeld dat de ECB enkel verplicht is om op grond van ‘disproportionele schade’ van publicatie af te zien indien de gevolgen van een publicatie van de sanctie zonder anonimisering voor de onder toezicht staande entiteit groter kunnen zijn dan die welke voortvloeien uit aan die publicatie inherente reputatieschade.

Voorts heeft het Gerecht geoordeeld over het moment van publicatie. VQ had betoogd dat de ECB moet wachten met publiceren van het sanctiebesluit zonder anonimisering totdat de termijn voor het instellen van een beroep tot nietigverklaring is verstreken. Het Gerecht is echter tot de slotsom gekomen dat de verplichting van de ECB om sanctiebesluiten zonder onnodige vertraging te publiceren ongeacht of er een mogelijkheid tot beroep, duidelijk volgt uit het SSM en in het algemeen uit het vermoeden dat de handelingen van de instellingen en organen van de Unie wettig zijn en een bindend karakter hebben.

Gerecht EU 8 juli 2020 ECLI:EU:T:2020:313 – VQ / Europese Centrale Bank zaak T‑203/18)

Openbaarmaking van documenten en fatale procedurele termijnen

Deze zaak draait om toegang tot documenten die de grootaandeelhouder van Banca Carige SpA, Malacalza Investimenti Srl, had verzocht bij de ECB. Aanleiding hiervoor was het besluit van de ECB van 1 januari 2019 om de Italiaanse bank onder tijdelijk bewind te plaatsen overeenkomstig artikel 29 van Richtlijn 2014/59/EU, het Europees kader voor herstel en afwikkeling van banken en beleggingsonderneming. Een zware maatregel tot de ontbinding van de administratieve en toezichthoudende organen en de benoeming van drie tijdelijke bewindvoerders en een driekoppig comité van toezicht.

Het besluit is niet gepubliceerd en de redenen voor het besluit waren niet bekend bij de grootaandeelhouder. De enige publicatie over de zaak was een persbericht van de ECB, waarin de namen van de benoemde bewindvoerders en de leden van het comité van toezicht werden vermeld en waarin het begrip “tijdelijk bewind” en de taken van de tijdelijke bewindvoerders in algemene bewoordingen werden beschreven. Het verzoek om toegang tot documenten wees de ECB evenwel in zijn geheel af, evenals een daaropvolgend verzoek om herziening van het eerdere besluit.

Hoewel dit in de regel een juridisch-inhoudelijke discussie tussen partijen zou hebben uitgelokt, nam de zaak voor het Gerecht van de Europese Unie een andere wending omdat de ECB haar verweerschrift niet had ingediend binnen de termijn zoals vastgesteld in het Reglement voor de procesvoering.

Malacalza Investimenti heeft het Gerecht vervolgens verzocht bij verstek te beslissen. Overeenkomstig artikel 123, lid 1, van het Reglement voor de procesvoering doet het Gerecht in het arrest bij verstek uitspraak ten gunste van de verzoeker, tenzij duidelijk is dat het niet bevoegd is om kennis te nemen van het beroep of dat het beroep kennelijk niet-ontvankelijk of kennelijk rechtens ongegrond is.

In het arrest loopt het Gerecht kort door het beroep en stelt vast dat het in deze omstandigheden en gelet op de elementen van het dossier, ten eerste, niet kennelijk onbevoegd is om kennis te nemen van het beroep en ten tweede, het beroep noch kennelijk niet-ontvankelijk noch kennelijk rechtens ongegrond is. Daarbij merkt het onder meer nog op dat een algemeen vermoeden van vertrouwelijkheid van onderbewindstelling nog niet in rechte is vastgesteld. Het Gerecht verklaart de weigering van de ECB van toegang tot documenten over de onderwindstelling dan ook nietig.

Deze zaak geeft aldus inzicht in de potentieel omvangrijke gevolgen van het missen van een termijn en de relatief summiere beraadslagingen van het Gerecht bij verstek.

Gerecht EU 25 juni 2020 ECLI:EU:T:2020:294 – Malacalza Investimenti Srl / Europese Centrale Bank (zaak T‑552/19)

Bas Braeken en Jade Versteeg schreven voor het tijdschrift Computerrecht een annotatie van de uitspraak van het College van Beroep voor het bedrijfsleven(‘CBb’) inzake het marktanalysebesluit Wholesale Fixed Access (‘WFA’) van de ACM. In deze uitspraak vernietigde het CBb het WFA-Besluit omdat de ACM geen gezamenlijke aanmerkelijke marktmacht van KPN en VodafoneZiggo had aangetoond. Hiermee is (mogelijk definitief) een einde gekomen aan ex-ante regulering van vaste netwerken in Nederland op basis van hoofdstuk 6a en 6b van de Telecommunicatiewet (‘Tw’), maar geen einde van ex-ante regulering van telecommarkten als zodanig. Op 2 juni jl. is de wetswijziging van de Tw aangenomen in verband met de implementatie van het Europese wetboek van elektronische communicatie (‘EECC’). Hiermee krijgt de ACM nog dit jaar ruime bevoegdheden om toegang tot (vaste) netwerken af te dwingen op basis van artikel 6.3 Tw (nieuw).

Lees de annotatie hier: Computerrecht

De rechtbanken zijn tijdelijk gesloten vanwege de Corona-crisis. Maar wat als je een probleem of geschil hebt dat niet kan wachten?

Hoewel de Corona-maatregelen ook de rechtbanken treffen, zijn er gelukkig nog mogelijkheden om een snelle beslissing van de rechter (een voorlopige voorziening) te verkrijgen. Wel maakt de rechter een onderscheid tussen urgente en niet-urgente zaken. Als jouw zaak als urgent wordt aangemerkt, dan zal de voorzieningenrechter de zaak snel behandelen. In dat geval is verder alleen de werkwijze tijdelijk iets aangepast.

Zo kan een mondelinge behandeling van de zaak nu op afstand via een telefonische (beeld)verbinding plaatsvinden, in plaats van op de rechtbank. Partijen hebben op deze manier dus zoals gebruikelijk de mogelijkheid om standpunten toe te lichten en vragen van de rechter te beantwoorden.

Het is nu ook mogelijk om de hele procedure schriftelijk te voeren. Partijen kunnen dan schriftelijk reageren op elkaars standpunten en er bestaat dan eventueel ook de mogelijkheid voor een ‘live’ e-mail moment met de voorzieningenrechter voor vragen en opmerkingen. Een schriftelijke procedure wordt alleen gevolgd als beide partijen daarmee instemmen.

De regeling geldt op basis van een uitzonderingsbepaling die vanaf 25 maart 2020 tot nader order van kracht is. Ook zaken die niet als urgent worden aangemerkt kunnen volgens de aangepaste werkwijze worden behandeld, mits de rechter dat bepaalt.

Wij zijn ervaren procesadvocaten. Mocht u hulp nodig hebben bij het aanvragen van een voorlopige voorziening, neem dan gerust contact met ons op.

Voor het tijdschrift Computerrecht schreven Machteld Robichon en Jacob van de Velde een noot over twee arresten van het Hof van Justitie van de Europese Unie. Het Hof geeft in de arresten invulling aan de definitie van het begrip ‘elektronisch-communicatienetwerk’ uit de Kaderrichtlijn (2002/21/EG). Gelet op de definitie staat de vraag centraal of Skype en Google een dienst aanbieden die “geheel of hoofdzakelijk bestaat uit het overbrengen van signalen via elektronische-communicatienetwerken”.

SkypeOut is een dienst van Skype waarmee via internet naar een traditioneel telefoonnummer kan worden gebeld. Volgens het Hof kwalificeert SkypeOut als een elektronische-communicatiedienst. Skype heeft namelijk afspraken gemaakt met telefoonproviders om de overdracht van de signalen van het internet naar het telefoonnetwerk te verzorgen. Daarmee faciliteert Skype een deel van de technische overdracht waardoor Skype (gedeeltelijk) verantwoordelijk is voor het overbrengen van signalen.

Google’s populaire e-maildienst Gmail vormt echter geen elektronische-communicatiedienst. De gegevensoverdracht van Gmail wordt hoofdzakelijk verzorgd door internet providers. Dat e-mails verstuurd worden van of naar servers van Google betekent niet dat die dienst hoofdzakelijk bestaat uit het overbrengen van signalen. Google speelt, in afwijking van Skype, geen onmisbare rol bij het overbrengen van de signalen.

Skype moet zich hierdoor als gereguleerde dienst registreren bij de toezichthouder, in Nederland de Autoriteit Consument & Markt. Voorts moet Skype verschillende verplichtingen ter bescherming van consumenten respecteren, naast haar verantwoordelijkheid voor de doorgifte van de signalen.

De uitkomsten van deze procedures zijn niet onverwacht. De rol van Skype is essentieel nu zij er voor zorgt dat het contact met het telefoonnummer tot stand komt. Deze overdracht van signalen vormt daarmee de kern van de dienst. Bij Google is dit niet het geval. Aanbieders van e-maildiensten, messaging diensten en andere vergelijkbare over-the-top diensten spelen in de keten bij de overdracht van signalen doorgaans een ondergeschikte rol.

Voor Nederland betekent de Google uitspraak dat de lijn die het College van Beroep voor het bedrijfsleven al had ingezet; namelijk dat e-mailproviders geen elektronische-communicatiedienst leveren, kan worden voorgezet (ECLI:NL:CBB:2014:438).

Lees hier de volledige noot over deze twee uitspraken en de implicaties ervan voor aanbieders van telecommunicatiediensten.

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 30: 22 juli 2019 t/m 26 juli 2019

• EHRM 25 juli 2019, no. 47542/07, Brzezinski v. Poland (Press release)(Violation of article 10. Breach of the right to freedom of expression in the context of an electoral campaign)

• Hof Amsterdam 23 januari 2018 (gepubliceerd op 23 juli 2019)(Parkeerbelasting. Controle door middel van scanauto’s is geen schending van artikel 8 EVRM)

• Hof Amsterdam 23 juli 2019 (Artikel 12 Wetboek van Strafvordering. De journalist Jelle Brandt Corstius moet zich alsnog voor de strafrechter verantwoorden voor het in de landelijke media uiten van beschuldigingen van verkrachting)

• Rechtbank Gelderland 24 juli 2019 (Het boek ‘De Holleeders. Familiedans om een criminele erfenis’ hoeft niet uit de verkoop gehaald te worden. Volgens een voormalige vriendin van Willem Holleder en haar toenmalige echtgenoot staan er passages in het boek die voor hen kwetsend en onwaar zijn. Vorderingen afgewezen)

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 29: 15 juli 2019 t/m 19 juli 2019

• EHRM 25 juni 2019, no. 40477/13, Glaisen c. Suisse (Press release)(Inability of wheelchair user to access specific cinema in Geneva did not breach Convention prohibition of discrimination. The Court was of the view that Article 8 could not be construed as requiring access to a specific cinema to see a given film in a situation where access to other cinemas in the vicinity was possible. The Court found that Article 10 of the Convention, more specifically the right to receive information, did not go so far as to enable Mr Glaisen to gain access to the cinema showing the film he wished to watch)

• EHRM 25 juni 2019, no. 14047/16, Karl-Theodor zu Guttenberg c. Allemagne (Press release)(Photos in press of residences of Karl-Theodor zu Guttenberg and his family: fair balance between right to respect for private life and freedom of expression. The Court found that the Cologne Court of Appeal had struck a fair balance between the applicant’s right to respect for his private life and the freedom of expression of the magazine Bunte, which had published the photos. In view of the margin of appreciation afforded to Contracting States in such matters, the Court saw no reason to substitute its own opinion for that of the German courts)

• Hof Den Haag 16 juli 2019 (Onrechtmatige uitlatingen in een radioprogramma. Smartengeld. Recht op een naar billijkheid vast te stellen schadevergoeding omdat hij in zijn eer en goede naam is geschaad. € 2.000)

• Rechtbank Amsterdam 12 juli 2019 (Op vordering van de Staat (de AIVD) wordt het een journalist verboden een aantal gegevens op te nemen in zijn binnenkort te publiceren boek. De Staat heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat door publicatie daarvan een bron van de AIVD in levensgevaar kan komen. Onder die omstandigheden is deze beperking op de vrijheid van meningsuiting gerechtvaardigd. Omdat het in deze zaak om zeer vertrouwelijke gegevens gaat is het gepubliceerde vonnis sterk ingekort)

• Rechtbank Amsterdam 15 juli 2019 (gepubliceerd op 16 juli 2019)(Strafrecht. Column op een website. Journalist vrijgesproken van belediging. De uitlatingen kunnen niet los worden gezien van de context waarin ze zijn gebruikt. Het belang van de vrijheid van meningsuiting brengt met zich mee dat geen sprake is van belediging)

• Rechtbank Amsterdam 12 juli 2019 (gepubliceerd op 17 juli 2019)(Nieuwsplatform maakt geen inbreuk op auteursrecht van fotograaf door portretfoto met toestemming van de geportretteerde bij online artikelen te gebruiken. Artikel 19 Auteurswet)

• Rechtbank Limburg 3 juli 2019 (gepubliceerd op 5 juli 2019)(Malafide incassobureau. Invorderingsbedrijf. Geen sprake van lasterende en smadelijke reviews. Steun in de feiten)

This update highlights some recent decisions from the Dutch courts relating to banking relationships, regulatory obligations and transparency in the financial services sector. Contact us if you have any questions or find out more about bureau Brandeis’ Financial Services Litigation here.

No termination of banking relationship without concrete evidence of AML breach
In this case a bank had blocked a client’s bank accounts based on the Money Laundering and Terrorist Financing Prevention Act (Wet ter voorkoming van witwassen en financiering van terrorisme; Wwft) for not providing sufficient information on its suppliers and customers, whilst the account gave signs of involvement in fraud and money laundering. The bank’s client had moved from trading used car parts to selling small electronics and claimed continuation of the account agreement.

The preliminary relief judge of the Amsterdam Court ordered the bank to continue the relationship in the usual manner. According to the court, a bank cannot terminate its relationship with a client and block its accounts if its Anti-Money Laundering (AML) concerns are not sufficiently demonstrated in the specific case.

The court held that the standards of reasonableness and fairness imply that termination of a banking relationship can only be based on sufficiently compelling grounds in the given circumstances. This requires due consideration of all interests.

In this context, the court attached importance to the bank’s duty of care and the access of account holders to payment transactions. At the same time, it also considered important that account holders enable the bank to comply with its obligations towards regulators and to protect the reputation of the bank and the integrity of the financial system.

On the basis of AML legislation and the related obligation to investigate, a bank cannot require evidence excluding involvement of the client’s customers and suppliers in money laundering. The bank’s AML-obligation to investigate, regards the client and who is behind the client. It does not regard who is behind the client’s customers, said the court.

The full decision can be read here in Dutch: Rechtbank Amsterdam 30 april 2019, ECLI:NL:RBAMS:2019:3157.

Is requesting enforcement a successful way to elicit an administrative ruling?
Anyone can request a regulator to take enforcement measures against a market party in case of non-compliance with laws and regulations. Special about this case is that the enforcement request at hand was submitted by a market party in relation to conduct concerning its own product. This market party was the holder of a portfolio of credit agreements, for which a regulated entity acted as its portfolio manager.

The purpose of requesting enforcement against oneself, was to obtain a judgment from the court on certain policy amendments the AFM had requested from the manager. The AFM sent a letter to the manager in which it requested these amendments, whilst the amendments affected the market party.

The market party itself was not a licensed entity, but an affiliated undertaking of the portfolio manager which did hold an AFM license.

In the court proceedings, the AFM took the position that it does not have power to take enforcement action against the – unlicensed – market party. The court agreed with the AFM and considered that market conduct supervision of affiliated undertakings takes place through the central regulated legal entity. The latter is supposed to exercise control over the affiliated entities’ compliance with the rules and legislation.

In addition, the market party attempted to object and appeal against the AFM’s letter. The court confirmed however that no appeal lies against the AFM’s letter to the portfolio manager. The reason for this was that the letter was just a confirmation of what was discussed, and not a definitive administrative ruling on applicability of a legal provision.

The full decision can be read here in Dutch: Rechtbank Rotterdam 23 april 2019, ECLI:NL:RBROT:2019:3688.

Limited transparency and public access to information at financial regulators
Under the Government Information Public Access Act (Wet openbaarheid van bestuur), anyone can request a government body for information about an administrative matter. The Dutch Central Bank (De Nederlandsche Bank, ‘DNB’) and its regulatory counterpart the Netherlands Authority for the Financial Markter (Autoriteit Financiële Markten) however, are in principle excluded from the applicability of this Act.

The key question in this case was whether or not this exception for the financial regulators merely regards confidential information relating to supervision of individual financial institutions. This in view of the duty of secrecy as laid down in the Netherlands Financial Supervision Act with regard to confidential information obtained pursuant to supervisory powers.

According to the applicant in question, information on the financing of, in this case, DNB and the funding of financial supervision does not fall under the exception and should be made public.

The Council of State (Raad van State), the highest administrative court for these matters, found that the exception makes no distinction between types of documents. Therefore all documents following from and relating to supervision of financial institutions are excluded from requests to disclose such information.

Also in respect of the requested documents in this case, the Government Information Public Access Act does not apply to DNB. The fact that DNB did provide some information on the topic without being obliged to do so was not considered arbitrary.

The full decision can be read here in Dutch: Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State, 17 april 2019, ECLI:NL:RVS:2019:1236

First compulsory transfer of shares following transfer plan of DNB upheld
This case regards the first compulsory transfer of shares of banks or insurers to a new owner ordered by the Dutch Central Bank (De Nederlandsche Bank, ‘DNB’) and discusses the intensity of the court’s assessment thereof. This specific case regards the transfer of assets in a life insurance company that created quite some media attention.

Given developments potentially jeopardizing the assets and solvency of the life insurer, financial regulator DNB intervened and prepared a plan for transfer of the shares in the life insurer, which instrument DNB has to execute the compulsory transfer of an ailing bank or insurer. In the eyes of DNB, the insurer’s board and shareholders failed to take sufficient measures to strengthen the capital position of the life insurer. DNB ultimately requested the Amsterdam Court to approve its transfer plan and pronounce the transfer regulations.

The courts’ decision was only subject to appeal in cassation with the Supreme Court of the Netherlands.

It has confirmed that the court can approve a transfer plan if it summarily appears that there are dangerous developments regarding the assets, solvency, liquidity or technical facilities.

Although there has been a change in legal terminology to bring the relevant criterion of the Financial Supervision Act (Wet op het financieel toezicht, ‘Wft’) in line with the Bankruptcy Act (Faillissementswet, ‘Fw’), this did not change the extent of the review says the Supreme Court. The court still is to perform a cautious review of such situation.

In the Supreme Court’s view this is exactly what happened. The court examined the substantive arguments of both parties and did not perform a more cautious review than the law requires. As a result it’s decision is upheld. The full decision can be read here in Dutch: Hoge Raad 17 mei 2019 ECLI:NL:HR:2019:746

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 23: 3 juni 2019 t/m 7 juni 2019

• HvJ EU 5 juni 2019, C-142/18, Skype (Skype biedt een telecommunicatiedienst aan. VOIP)

• Conclusie A-G Szpunar HvJ EU 4 juni 2019, C-18/18, Eva Glawischnig-Piesczek / Facebook (Persbericht)(Volgens advocaat-generaal Szpunar kan Facebook ertoe worden verplicht alle commentaar op te sporen en te identificeren die identiek is aan smadelijke commentaar die onwettig is bevonden. Dat geldt ook voor commentaar die qua betekenis verwant is, mits hij van dezelfde gebruiker afkomstig is. In dit geval wordt de vraag of Facebook er ook toe kan worden verplicht de betrokken commentaar wereldwijd te verwijderen, niet door het aangevoerde Unierecht geregeld)

• Conclusie A-G Hartlief HR 3 mei 2019 (gepubliceerd op 7 juni 2019)(Onrechtmatige internetpublicatie? Vordering tot verwijdering gehele publicatie (webboek) afgewezen. Verwijdering passages uit publicatie. Pretium)

• Rechtbank Overijssel 28 mei 2019 (gepubliceerd op 6 juni 2019)(Door verspreiding van zijn persoonsgegevens is sprake geweest van een schending van de privacy van eiser; rechtbank acht schadevergoeding van € 500,- billijk)

This update highlights some recent decisions from the Dutch courts relating to regulatory investigations and enforcement measures in the financial services sector which we think are worth sharing. Contact us if you have any questions or find out more about bureau Brandeis’ Financial Services Litigation here.

AFM fine annulled due to a violation of the principle of equality

In this case, the Netherlands Authority for the Financial Markets (Autoriteit Financiële Markten, “AFM”) concluded that an investment company (beleggingsonderneming) acted in breach of the Dutch Financial Supervision Act (Wet op het financieel Toezicht, “Wft”) and underlying regulations. In addition to imposing measures against the investment company, the AFM decided to impose measures against two statutory directors and one employee who was also (indirect) shareholder for having actual control (feitelijk leidinggeven) of the company’s prohibited conduct.

The AFM imposed a heavier measure on the employee (i.e. an administrative fine) than it did on the two statutory directors (i.e. an instructive letter, including a warning). After an unsuccessful objection, the employee appealed with the Rotterdam Court that decided that a different role for the persons involved can in principle justify unequal enforcement by the AFM, for example, in terms of the amount of a fine.

In this case, the difference in measures imposed by the AFM was not proportionate in relation to the difference in culpability and financial interest of the alleged offenders. The court considered that the AFM did not present sufficient relevant circumstances to justify imposing very different measures. It only claimed that the acts of the employee were more seriously culpable than those of the statutory directors, because of an alleged financial benefit for the employee. According to the court, this factor was insufficient to justify imposing very different measures, especially given that an administrative fine is more onerous because it is in principle published – which has a defamatory effect.

The fact that the employee might have had financial benefit of the violation could have resulted in a difference in fines, but not in the huge difference in measures that the AFM made. In conclusion, the court held the appeal well-founded and annulled the challenged decision of the AFM due to a breach of the principle of equality (gelijkheidsbeginsel).

The full decision can be read here in Dutch:

Rb. Rotterdam 13 juni 2018, ECLI:NL:RBROT:2018:6261.

Investigation by supervisor? Your employees won’t be cautioned

A bank located and licensed in Malta that is allowed to offer consumer credit in its home state, completed a notification procedure to also offer consumer credit from Malta to the Netherlands based on the so-called European passport for banks. The AFM however found that the bank was offering consumer credit from a branch office (bijkantoor) in the Netherlands, for which it had not followed the correct notification procedure.

The AFM therefore imposed an administrative fine of EUR 1,7 million on the bank for offering consumer credit without the required license. The bank argued in these interim relief proceedings that the AFM had no grounds thereto and that the intended publication of the fine should be suspended. The court however, saw no reason to suspend the AFM’s decision to impose a fine or suspend or alter the publication thereof.

Interesting about this decision is that a significant part of the evidence on the basis of which the AFM imposed a fine is derived from statements of an employee of the bank who was heard by the AFM during the investigation. The bank argued that the AFM could not use these statements as evidence, because the AFM did not read the employee its rights.

Based on recent decisions of the Dutch Council of State (Raad van State), the court decided that, in principle, there is no obligation to caution employees of a legal entity. The regulator only has to caution representatives (i.e. board members) and natural persons involved for having actual control (feitelijk leidinggevenden) who might be imposed a personal fine.

In this case, in addition to the employee’s statements, the AFM based its decision on information obtained from the bank’s Dutch website and the online DNB Register. According to the court, this evidence, when viewed in conjunction with each other, formed sufficient evidence for the AFM to impose an administrative fine on the Maltese bank.

The full decision can be read here in Dutch:

Rb. Rotterdam 20 december 2018, ECLI:NL:RBROT:2018:10909.

Notifying unusual transactions and monitoring client relationships

In two recent cases, the highest appeal court (College van Beroep voor het bedrijfsleven, “CBb”) reviewed administrative fines that were imposed by the Financial Supervision Office (Bureau Financieel Toezicht, “BFT”). These fines were imposed against an accounting firm (boekhouder-fiscalist maatschap) and a tax consultant (fiscalist) respectively for allegedly breaching their obligation to (i) notify the Netherlands Financial Intelligence Unit (FIU) about unusual transactions of their clients and (ii) continuously monitor client relationships.

The court considered that in addition to the relevant law, decrees and available AML guidelines, other factors can also be relevant to determine whether or not a transaction is to be considered unusual. In both cases, the court found that BFT failed to prove that the respective parties wrongfully did not notify the FIU about certain transactions. The respective parties either did not have actual knowledge of the alleged unusual transactions or had a decent explanation on why the transaction could not be considered as unusual.

BFT also accused both parties of failing to properly monitor their client relationships. BFT held it against the tax consultant that she could not immediately provide evidence about a transaction of one of her clients. According to the court, the tax consultant managed to provide a well-founded explanation for the transaction during the course of the investigation and the alleged failure to monitor client relationships was therefore not upheld.

BFT was however successful in proving that the accounting firm failed to successfully monitor its client relationship. So whilst it may have lacked knowledge about certain transactions and could not be fined for failing to notify the FIU about these transactions, the court decided that this lack of knowledge was due to a failure to perform proper client monitoring – which in itself is a violation of the Wwft.
Both judgments can be read here in Dutch:

CBb 5 februari 2019, ECLI:NL:CBB:2019:48. CBb 5 februari 2019, ECLI:NL:CBB:2019:58.

Unrestricted cooperation charge? Not required to provide will-dependent material

The Dutch Central Bank (De Nederlandsche Bank, “DNB”) investigated whether two related companies were providing payment services without the required license and repeatedly requested them to provide information for this investigation. The companies however claimed they had the right to remain silent. DNB informed them that they had a duty to cooperate (Section 5:20 Awb) and imposed a cooperation charges on each of them, subject to a penalty of EUR 15,000.

The companies only partly complied with the cooperation charges and DNB declared the penalties incurred. In addition, DNB established that the companies violated their duty to assist and imposed an administrative fine of EUR 75,000 on each of them.

On appeal against the cooperation charge, the highest appeal court (College van Beroep voor het bedrijfsleven) held that part of the information requested by DNB was material existing dependent on the will of the companies (wilsafhankelijk materiaal).  DNB therefore should have included a restriction in its cooperation charge, stating that it would not use such will-dependent material for the purpose of imposing a fine or prosecution proceedings.

Given the absence of such restriction, the court declared void the cooperation charge and ordered DNB to amend the decisions. DNB then included the restriction in the cooperation charge and reduced the administrative fines from EUR 75,000 to EUR 65,000.

The court rejected the subsequent appeal of the companies against these amended decisions, as it considered that the companies breached their duty to cooperate. They could – but did not – provide the material that was not will-dependent. The court therefore decided that DNB could rightfully impose the administrative fines. The reduction of the administrative fines was considered proportional. The full decision can be read here in Dutch: CBb 16 april 2019, ECLI:NL:CBB:2019:156.

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 20: 13 mei 2019 t/m 17 mei 2019

• Gerecht van het Hof 14 mei 2019, T-795/17, Carol Moreira (Press release)(The General Court of the EU confirms that registration of the mark ‘NEYMAR’ by a third party is invalid)
  > Lees ook de blog van Syb Terpstra hierover
  
  
• Hof Den Haag 18 december 2018 (gepubliceerd op 14 mei 2019)(Merkenrecht. Weigering woordmerk AMSTERDAM UNIVERSITY in te schrijven voor diverse waren en diensten. Beschrijvend en gebrek aan onderscheidend vermogen)
• Hof Amsterdam 14 mei 2019 (Publicatie in Het Parool over de kopers van politiepanden op de Wallen. De rechtbank oordeelde dat de publicatie niet onrechtmatig was. Het hof oordeelt nu dat één bewering in het laatste artikel onrechtmatig was wegens het ontbreken van nuancering en/of wederhoor. De artikelen worden verder rechtmatig bevonden. Plaatsing van een rectificatie bij het laatste artikel in het digitale archief volstaat)
• Rechtbank Amsterdam 15 mei 2019 (gepubliceerd op 17 mei 2019)(Heineken hoeft de aanduiding “Tequila” niet van haar Desperados producten te verwijderen)

• Rechtbank Amsterdam 13 mei 2019 (gepubliceerd op 14 mei 2019)(Voorzieningenrechter verbiedt NRC de naam en foto van eiser te vermelden in/bij artikel over ‘grensoverschrijdend gedrag’)
  > Lees ook de reactie van Christiaan Alberdingk Thijm hierop in de Volksrant en het NRC

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 17: 22 april 2019 t/m 26 april 2019

• Conclusie A-G Van Peursem HR 29 maart 2019 (Merkenrecht. Zijn de wezenlijke kenmerken van een vormmerk, i.c. van een sta-zakje voor vruchtensap (Capri Sun), zodanig technisch bepaald dat de inschrijving nietig is?)

• Rechtbank Amsterdam 23 april 2019 (Persbericht)(Strafrecht. 100 uur taakstraf voor bedreiging Thierry Baudet)

• Rechtbank Amsterdam 25 april 2019 (Persbericht)(Quote hoeft artikel over VVD-senator niet te rectificeren)

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 16: 15 april 2019 t/m 19 april 2019

• EHRM 16 april 2019, no. 19965/06, Kamoy radyo televizyon ve organizasyon A.S. v. Turkey (Press release)(Retroactive application of a law in a trademark protection case violated the Convention. A violation of Article 1 of Protocol No. 1 (protection of property))
• Conclusie A-G HR Bleichrodt 16 april 2019 (gepubliceerd op 18 april 2019)(Strafrecht. Verdachte heeft een jas gedragen met daarop de letters ACAB en deze gedragen ten overstaan van een politieagent. Veroordeling wegens belediging toelaatbaar in het licht van art. 10 EVRM? De conclusie strekt tot verwerping van het beroep)
• Hof Amsterdam 18 april 2019 (Strafrecht. Klacht Thierry Baudet (advocaat Hiddema) tegen mevr. K.H. Ollongren. Smaad(schrift) en laster in de politieke arena? De begrenzing in verband met artikel 10 EVRM. Het hof wijst het beklag af)
• Rechtbank Amsterdam 15 april 2019 (Vrijheid van meningsuiting. Boek over het politieonderzoek naar de dood van een jonge vrouw. 21 passages mogen niet worden gepubliceerd)

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 13: 25 maart 2019 t/m 29 maart 2019

• HvJ EU 27 maart 2019, C-578/17 (Hartwall)(Merkenrecht. Beoordeling van het onderscheidend vermogen in concreto. De bevoegde merkenrechtelijke autoriteit dient over te gaan tot een concrete en globale analyse van het onderscheidend vermogen van het betrokken merk, hetgeen betekent dat die autoriteit de inschrijving van een teken als merk niet kan weigeren op de loutere grond dat dit teken geen onderscheidend vermogen heeft verkregen door het gebruik dat ervan is gemaakt voor de geclaimde waren of diensten)

• Conclusie A-G Langemeijer HR 15 februari 2019 (gepubliceerd op 26 maart 2019)(Positie van een interviewer die uitlatingen van de geïnterviewde persoon publiceert, als beweerd wordt dat die uitlatingen feitelijk onjuist zijn)

• Hof Amsterdam 19 maart 2019 (gepubliceerd op 29 maart 2019)(Vordering tot rectificatie van bericht op facebook afgewezen. Betrokkene is er niet in geslaagd haar stelling te onderbouwen dat in de publicatie onjuiste en onrechtmatige verwijten aan haar worden gemaakt)

• Hof Amsterdam 26 maart 2019 (Opnames met verborgen camera; Programma Van der Spek over ontmaskering pedofilie en/of een kinderprostitutienetwerk in de Filipijnen)

• Rechtbank Amsterdam 28 maart 2019 (gepubliceerd op 29 maart 2019)(Bestuursrecht. Privacy. De staatssecretaris van Financiën schendt de privacywetgeving door het Burgerservicenummer (BSN) van zelfstandige ondernemers te verwerken in hun btw-identificatienummer)

• Rechtbank Amsterdam 27 maart 2019 (gepubliceerd op 29 maart 2019)(Rectificatie artikel Weekblad Margriet)

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 12: 18 maart 2019 t/m 22 maart 2019

• EHRM 19 maart 2019, no. 43624/14 (Hoiness v. Norway)(Press release)(The domestic courts’ refusal to impose liability on an Internet forum for anonymously posted comments was not in breach of Article 8)

• EHRM 19 maart 2019, no. 57031/10 (Mart e.a. v. Turquie)(Press release)(Three individuals convicted in criminal proceedings for activities covered by their freedom of expression: violation of Article 10)

• Conclusie A-G HvJ EU Szpunar 21 maart 2019, C-673/17 (Planet49)(According to the AG, a pre-ticked box does not constitute valid consent, as it cannot be considered as actively given. The AG also addresses the question whether consent is freely given if consenting to sharing of contact details with commercial partners of the organiser of the online lottery is a precondition for participation in that lottery. Lastly, the AG concludes that the consent-requirement for cookies applies regardless of whether the information processed constitutes personal data or not)

• Rechtbank Overijssel 21 maart 2019 (gepubliceerd op 22 maart 2019)(Vrijheid van meningsuiting. Geen publicatieverbod voor het boek #jehebtaltijdeenkeuze#)

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 9: 25 febuari 2019 t/m 1 maart 2019

• Conclusie A-G HvJ EU Pitruzella 28 februari 2019, C-649/17, Bundesverband der Verbraucherzentralen e.a. / Amazon EU (Press release)(Advocaat-generaal Pitruzzella stelt het Hof voor te verklaren dat een e-commerceplatform als Amazon niet kan worden verplicht om voor consumenten een telefoonnummer open te stellen. Wel moet worden gegarandeerd dat de consument uit meerdere communicatiemiddelen kan kiezen, snel contact met de handelaar kan opnemen en efficiënt met hem kan communiceren, en dat de informatie over deze middelen toegankelijk, duidelijk en begrijpelijk is)

• Conclusie A-G HvJ EU Saugmandsgaard Øe, C-622/17, Baltic Media Alliance Ltd. v Lietuvos radijo ir televizijos komisija (Press release)(The Audiovisual Media Services Directive does not preclude the adoption by a Member State of a measure imposing an obligation to broadcast or retransmit a foreign television channel only in packages available for an additional fee, in order to restrict the dissemination by that channel to the public of that State of information inciting hatred. Such a measure is also compatible with the freedom to provide services laid down in Article 56 of the Treaty on the Functioning of the European Union)

• Hof Amsterdam 19 februari 2019 (gepubliceerd op 25 februari 2019)(Inbreuk op de merkrechten van Scotch & Soda op het Beneluxwoordmerk SHRUNK)

• Rechtbank Rotterdam 28 februari 2019 (Merkenrecht. Kornuit (Grolsch) versus Kordaat (Lidl). Geen inbreuk. De overeenstemming is zo gering dat niet kan worden geconcludeerd dat als gevolg van die geringe overeenstemming verwarring bij het relevante publiek kan ontstaan. Ook geen inbreuk op artikel 2.20 lid 1 sub c en d BVIE)

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 7: 11 febuari 2019 t/m 15 februari 2019

• HvJ EU 14 februari 2019, C-345/17, Buivids (Een video-opname van politieagenten die op een politiebureau aanwezig zijn terwijl daar een verklaring wordt afgelegd en de publicatie van de opgenomen beelden op een website waarop gebruikers video’s kunnen plaatsen, bekijken en delen, vallen binnen de werkingssfeer van de privacyrichtlijn. Sprake kan zijn van verwerking van persoonsgegevens voor uitsluitend journalistieke doeleinden voor zover uit de video valt af te leiden dat het doel van de opname en de publicatie uitsluitend erin bestond informatie, meningen of ideeën aan het publiek bekend te maken, hetgeen aan de verwijzende rechterlijke instantie staat om na te gaan)

• Conclusie A-G Van Peursem HR 11 januari 2019 (gepubliceerd op 12 februari 2019)(Auteursrecht; persoonlijkheidsrecht. Verzet architect in kort geding tegen voorgenomen verbouwing kantoor tot starterswoningen op grond van art. 25 lid 1 sub c en d Aw i.v.m. art. 6 lid 1 Berner Conventie (BC). Wat zijn de aan te leggen beoordelingsmaatstaven? De 4 jaargetijden)

• Hof Amsterdam 12 februari 2019 (Moord op Marianne Vaatstra. Publicatie op internet van uitlatingen die volgens eerder rechterlijk vonnis onrechtmatig zijn. Onrechtmatige beschuldigingen van chantage van de moeder van Marianne. Schending van aan de auteur opgelegde ge- en verboden om zich daarvan te onthouden. Hof oordeelt dat auteur ‘in ernst niet kon betwijfelen’ dat hij verplicht was de omstreden uitlatingen van zijn website en Facebookpagina te verwijderen. Dwangsommen verbeurd tot een bedrag van € 500.000,-. Geen grond voor opheffing van daarvoor gelegd executoriaal beslag. Art. 611a Rv)

• Hof Arnhem-Leeuwarden 11 februari 2019 (Strafrecht. Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan smaadschrift gepleegd ten opzichte van aangever in een boek. Veroordeling tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van 2 maanden. Toewijzing vordering tenuitvoerlegging t.a.v. een voorwaardelijk opgelegde gevangenisstraf van 4 weken)

• Hof Den Bosch 11 februari 2019 (gepubliceerd op 12 februari 2019)(Publicatie boek waarin echtscheiding centraal staat onrechtmatig. Verbod en rectificatie toegewezen)

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 6: 4 febuari 2019 t/m 8 februari 2019

• Hof Amsterdam 5 februari 2019 (Tripp Trapp kinderstoel. Eindarrest na prejudiciële vragen en verwijzing)
• Rechtbank Den Haag 6 februari 2019 (Geldigheid merk – Kleureigenschap zool – Uitleg ‘vorm’. Antwoord HvJEU)
• Rechtbank Midden-Nederland 8 februari 2019 (Persbericht)(DWF vordert afgifte door Ziggo van NAW-gegevens van individuele downloader (BitTorrent). Vorderingen afgewezen. Afweging van belangen DFW/Ziggo/IP-adreshouders valt in nadeel van DFW uit: zij maakt onvoldoende duidelijk hoe zij de IP-adreshouders zal benaderen. Vorderingen worden afgewezen)
• Rechtbank Midden-Nederland 1 februari 2019 (gepubliceerd op 5 februari 2019)(Onrechtmatige uitlatingen over voormalig wethouder. Vordering tot rectificatie toegewezen)

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 4: 21 januari 2019 t/m 25 januari 2019

• EHRM 24 januari 2019, no. 43514/15 (Catt v. United Kingdom)(Press release)(Violation of article 8. UK failed to protect the right to privacy of a lifelong activist whose personal data appeared in an extremism database)
• Hof Arnhem-Leeuwarden 22 januari 2019 (gepubliceerd op 24 januari 2019)(Verbod om op sociale media op te roepen tot het geven van negatieve recensies over een muziekschool omdat dat onder de gegeven omstandigheden maatschappelijk onbetamelijk is)
• Rechtbank Rotterdam 24 januari 2019 (Verzoek Bits of Freedom aan ACM om handhavend op te treden tegen T-Mobile afgewezen. Netneutraliteit. “zero-rating” dienst Datavrije Muziek. Verwijzing naar eerdere uitspraak rechtbank Rotterdam)
• Rechtbank Limburg 22 januari 2019 (X en zijn ondernemingen zijn neergezet als “foute vastgoedbaas”. Geen onrechtmatige publicatie. Vorderingen afgewezen)
• Rechtbank Limburg 16 januari 2019 (gepubliceerd op 21 januari 2019)(Vordering van de belastingdienst in kort geding tot inzage in de geldstromen van een belastingplichtige. De (voormalige) advocaat van de belastingplichtige heeft terecht een beroep gedaan op zijn verschoningsrecht en geheimhoudingsplicht. De stichting derdengelden heeft terecht een beroep gedaan op haar afgeleid recht ingevolge artikel 11a Advocatenwet. De vorderingen tegen de (voormalige) advocaat en de stichting derdengelden worden afgewezen)
• Rechtbank Oost-Brabant 18 januari 2019 (gepubliceerd op 22 januari 2019)(Misbruik van geheime bedrijfsgegevens/onrechtmatige concurrentie. Gedaagde wordt verboden in berichten naar derden te verwijzen naar een niet bestaande handelsrelatie met eiseres, evenals geboden een kennisgeving hieromtrent op haar website te plaatsen)

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 3: 14 januari 2019 t/m 18 januari 2019

• EHRM 15 januari 2019, nos. 69714/16 and 71685/16 (Matasaru v. The Republic of Moldova)(Press release)(Activist’s conviction for using sculptures of genitals to protest against corruption was “manifestly disproportionate”. Violation of article 10)

• ABRvS 16 januari 2019 (Boete Commissariaat voor de media wegens verscheidene overtredingen van de Mediawet 2008. Hoger beroep gegrond. Aan Stichting Omroep Limburg wordt een boete opgelegd van € 185.000)

• Hof Arnhem-Leeuwarden 8 januari 2019 (gepubliceerd op 17 januari 2019)(Uitlatingen voorzitter raad van commissarissen in ledenraadvergadering geen onrechtmatige publicatie)

• Rechtbank Midden-Nederland 19 december 2018 (gepubliceerd op 17 januari 2019)(Onrechtmatige uitlatingen voormalig Tweede Kamerlid via Twitter. Rectificatie op Twitter)

• Rechtbank Midden-Nederland 6 november 2018 (gepubliceerd op 15 januari 2019)(Onrechtmatige e-mails. Gedaagde wordt verboden eiseres te beschuldigen van (betrokkenheid bij) omkoping, corruptie, illegale activiteiten of fraude. Contactverbod wordt afgewezen)

• Rechtbank Oost-Brabant 16 januari 2019 (Aantasting eer en goede naam van een bekende Nederlander door in de media het voornemen bekend te maken een sekspop van haar op de markt te brengen. Een bedrag van eur 2.000,00 wordt als billijke schadevergoeding vastgesteld)

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 2: 7 januari 2019 t/m 11 januari 2019

• EHRM 10 januari 2019, nos. 65286/13 and 57270/14 (Khadija Ismayilova v. Azerbaijan)(Press release)(Violations of article 8 and 10. Azerbaijani authorities failed to investigate serious invasion of well-known investigative journalist’s privacy)
• EHRM 10 januari 2019, nos. 62721/13 et 62741/13 (Bild Gmbh & Co. KG et Axel Springer c. Allemagne)(Press release)(Application inadmissible. An order prohibiting the daily newspaper Bild from publishing or distributing a photograph of a celebrity in pre-trial detention did not breach the Convention)
• A-G Szpunar HvJ EU 10 januari 2019, C-507/17 (Google)(Persbericht)(Advocaat-generaal Szpunar stelt het Hof voor om de verwijderingen van koppelingen die exploitanten van een zoekmachine moeten uitvoeren, te beperken tot het niveau van de Europese Unie)
• A-G Szpunar HvJ EU 10 januari 2019, C-136/17 (G.C. and others)(Persbericht)(Advocaat-generaal Szpunar stelt het Hof voor te beslissen dat de exploitant van een zoekmachine een verzoek tot verwijdering van koppelingen naar gevoelige gegevens systematisch moet inwilligen. De exploitant van de zoekmachine moet evenwel erop toezien dat het recht van toegang tot informatie en het recht op vrije meningsuiting worden beschermd)
• HR 8 januari 2019 (Strafrecht. Auteursrecht. Het Hof heeft klaarblijkelijk geoordeeld dat de lettercombinatie “KvK” een ‘werk’ is. Dat oordeel is niet begrijpelijk. Het Hof heeft immers nagelaten te motiveren waarom de letters “KvK” een eigen, oorspronkelijk karakter hebben en het persoonlijk stempel van (de Kamer van Koophandel als) de maker dragen. De enkele omstandigheid dat die lettercombinatie als woordmerk is gedeponeerd vormt zo een redengeving niet)
• Rechtbank Den Haag 3 januari 2019 (gepubliceerd op 10 januari 2019)(Gemeenschapsmodelrechten op kerstster en kerstboom met verlichting. Gelet op vormgevingserfgoed is kerststermodel voorshands niet geldig vanwege gebrek aan eigen karakter. Kerstboommodel voorshands wel geldig. Inbreukverbod voor dat model)
• Rechtbank Gelderland 22 oktober 2018 (gepubliceerd op 8 januari 2019)(Vordering gericht aan Google tot verwijdering van een link, die verwijst naar een artikel van de Quote waarin wordt verwezen naar een persbericht van de FIOD over een groot onderzoek naar witwaspraktijken in relatie tot eisers, uit de zoekresultaten bij een zoekopdracht op de naam van eisers, is afgewezen)

This update highlights some recent decisions from the Dutch courts relating to the financial services sector which we think are worth sharing. Contact us if you have any questions or find out more about bureau Brandeis’ Financial Services Litigation here.

AFM fines both company and director and major shareholder. No double jeopardy.
Where a company breaches the Dutch Financial Supervision Act (Wet op het financieel toezicht, “Wft”), the financial regulators in the Netherlands can also impose a fine on a natural person involved for having actual control of (feitelijk leidinggeven aan) the prohibited conduct of such company.

The highest administrative court in the Netherlands confirms that this is also possible if such person happens to be both the director and major shareholder of the company. In these circumstances the regulator is to verify whether it is proportionate that the two fines effectively punish the same natural person twofold.

In this case, the Netherlands Authority for the Financial Markets (Autoriteit Financiële Markten, “AFM”) fines a company EUR 10,000 for offering investment services (verlenen van beleggingsdiensten) without a license. In addition, its director and major shareholder is fined EUR 200,000 for having actual control of the prohibited conduct.

The director and major shareholder challenges the proportionality of the fine. He also argues that the fine is to be reduced given his financial capacity. Both arguments however are unsuccessful. The two fines are considered proportionate because the fine for the company has already been reduced to EUR 10,000. The director also fails to prove that he has insufficient ability to pay his personal fine of EUR 200,000. Both fines are therefore upheld.

The full decision can be read here in Dutch: CBb, 7 augustus 2018, ECLI:NL:CBB:2018:413.

AFM is to include restrictions in cooperation charge as to use of requested information.
The AFM sends a regulatory information request (inlichtingenvordering) to a company outside the Netherlands in order to determine whether it is offering consumer credit or providing intermediary services on the Dutch market without the required license.

When the AFM does not receive a reaction to two separate requests, it imposes a cooperation charge subject to a penalty (last onder dwangsom). The alleged credit offeror does not provide any information in response to this cooperation charge. According to the AFM the company incurs the penalty payment as a result.

On appeal the company successfully argues that when the AFM is requesting information within control of the company (wilsafhankelijke informatie) by means of a cooperation charge, the AFM can only do so with the explicit restriction that any information within control of the company shall only be used for supervisory purpose and shall not be used for imposing any administrative fines or criminal charges.

Since the cooperation charge in question did not include a restriction on the use of the requested information, the Trade and Industry Appeals Tribunal (College van Beroep voor het bedrijfsleven, “CBb”) annuls it.

The full decision can be read here in Dutch: CBb, 4 september 2018, ECLI:NL:CBB:2018:444.

Custodian, depository and administrator not found liable for Ponzi-scheme damages.
A fund manager managing three off-shore funds appoints a securities trader as sub-investment manager with the power to invest all assets of the three funds. The fund manager also appoints a financial enterprise as its custodian, depository and administrator. In addition, it requires the custodian to appoint the sub-investment manager as sub-custodian.

The sub-investment manager turns out to be deploying a world wide Ponzi-scheme and goes bankrupt when this is discovered. As a consequence, the three funds also go bankrupt.

Investors in the three funds set up a claim foundation and commence legal proceedings against the financial enterprise that acted as custodian, depository and administrator, arguing that the financial enterprise (i) acted in breach of regulatory obligations regarding outsourcing and protection of investor funds, (ii) breached a duty of care towards the investors, (iii) committed a wrongful act (onrechtmatige daad) against the investors and (iv) issued misleading information.

The court disregards the assertions and rejects the investors’ claims. According to the court, there is no proof that the custodian knew or should have known that the sub-investment manager never actually invested the money from the funds and was essentially running a Ponzi-scheme. At the time, the financial enterprise also had no reason to suspect the fraud. Moreover the court considers that the custodian did not choose to appoint the fraudulent sub-custodian but was required to do so by the fund manager.

The full judgment can be read here in Dutch:
Rb. Amsterdam 22 maart 2017, ECLI:NL:RBAMS:2017:10601.

Both bank and customer have duty of care towards one another. Access to bank account.
While a company is under investigation of the public prosecutor due to suspicions of money laundering and drug trafficking, the police carry out a raid at its offices and seize its bank accounts. As a consequence, the bank terminates its relationship with the company. The company does not accept the termination and commences interim relief proceedings against the bank.

Between May 2017 and January 2018, parties go to court four times. The company states that in the given circumstances it cannot open a bank account with another bank. It therefore argues that its interest in access to a bank account must weigh heavier than the bank’s interest to terminate the relationship due to potential reputational and AML risks. The court finds that the bank was allowed to terminate the relationship because the company had not taken sufficient compliance measures. This has made it impossible for the bank to comply with requirements of the Dutch Anti Money Laundering Act (Wet ter voorkoming van witwassen en financiering van terrorisme, “Wwft”).

However, new facts come to light and the company starts new interim relief proceedings in order to re-open its bank accounts. And with success.

Given the changed circumstances (i.e. the public prosecutor dropped the investigation and the company took serious measures to strengthen its compliance and reduce AML-risks) the court now rules that the bank should allow access to the bank accounts again. In this latest decision the court emphasizes that both parties have a duty of care (zorgplicht) towards one another, and the fact that the company took serious measures to reduce AML risks shows that it has fulfilled this duty towards the bank.

The full judgment can be read here in Dutch:
Rb. Amsterdam 2 november 2018, ECLI:NL:RBAMS:2018:7931.

Decision to place payment service provider under administration can be published.
The Dutch Central Bank (De Nederlandsche Bank, “DNB”) decides to appoint an administrator (curator) at a payment service provider (betaaldienstverlener, “PSP”) for not complying with the Dutch Financial Supervision Act (Wft), the Dutch Anti Money Laundering Act (Wwft) and the Sanctions Act 1977 (Sanctiewet 1977). DNB also decides to publish this decision, since it is in principle obligated to publish administrative sanctions (bestuurlijke sancties) pursuant to section 1:97 Wft.

The PSP commences interim relief proceedings in an attempt to prevent publication. It argues, among other things, that (i) being placed under administration is not an administrative sanction that is to be published pursuant to section 1:97 Wft and (ii) PSD1, which is implemented in the Wft, does not provide a specific ground for publishing these types of sanctions (i.e. being placed under administration). The PSP’s arguments do not succeed.

Even though the appointment of an administrator in principle has an internal effect and does not necessarily have to be disclosed, the interim relief judge considers the appointment of an administrator at the PSP an administrative sanction within the meaning of section 1:97 Wft that can be made public.

The judge also holds that, although PSD1 does not provide a specific possibility for publishing these types of sanctions, publication is possible under the Wft. PSD1 gives Member States the liberty to enforce the directive in a manner they deem fit, as long as the enforcement measures are effective, proportionate and dissuasive. According to the interim relief judge, this is the case with publishing the decision to place the PSP under administration.

The full decision can be read here in Dutch:
Rb. Rotterdam 18 juli 2018, ECLI:NL:RBROT:2018:8284.

Bank may have certain duty of care vis-à-vis professional third-party investors.
It is settled case law of the Dutch Supreme Court (Hoge Raad, “HR”) that under circumstances banks have a special duty of care not only vis-à-vis its clients but given their social function also vis-à-vis non-expert third parties. The Amsterdam Court of Appeal now rules that banks, to some extent, also have a duty of care towards third parties that are acting in a professional capacity.

The Court of Appeal considers that, although professional parties are expected to be able to make their own investment decisions and ask for advice when needed, a bank may have a duty of care towards third parties acting in a professional capacity when it discovers irregularities on accounts held with the bank. When determining the scope of the bank’s duty of care, the fact that parties are acting in a professional capacity can be taken into account.

In this case, a client of the bank has embezzled money from investors using a main account at the bank. The investors have been invited to deposit money to sub accounts that would be invested via the main account.

The Court of Appeal considers that the irregularities on the accounts in question became known to the bank. It also considers that the bank identified representatives of the investors in person at a local bank office in Brussel when they opened the sub accounts and that it was aware of the investors’ co-signing rights on the sub accounts. The fact that the bank nevertheless has failed to inform the investors when it closed the main account and all sub accounts, is considered a breach of its duty of care towards these third party investors.

Although the bank successfully argued that it could not disclose that it was investigating potential fraud of its client, also given the general prohibition from disclosing (tipping-off) reports of suspicious transactions (ongebruikelijke transacties), it should have neutrally informed the investors that the sub accounts were closed, says the Court of Appeal.

The full judgment can be read here in Dutch:
Hof Den Haag 25 september 2018, ECLI:NL:GHDHA:2018:2417.

December 2018.

Simone Peek & Casper Rooijakkers

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht.

Week 47: 19 november 2018 t/m 23 november 2018

• EHRM 20 november 2018, no. 26922/14, Toranzo Gómez v. Spain (Press release)(Violation of article 10. Slander conviction for publicly accusing police officers of “torture” violated right to free speech)

• HR 23 november 2018 (Persbericht)(Procedure tegen de rechter)(Procedure tegen de Staat)(Onrechtmatig handelen door voormalig rechter en Raad voor de rechtspraak jegens advocaat)

• Hof Amsterdam 19 oktober 2018 (gepubliceerd op 19 november 2018)(Strafrecht. Shootersgame levert geen bedreiging met enig misdrijf tegen het leven gericht op. Niet kan worden bewezenverklaard dat de verdachte het computerspel openbaar toegankelijk op het internet heeft geplaatst en ook overigens is het hof van oordeel dat niet met voldoende zekerheid is komen vast te staan dat de verdachte ten minste bewust de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat voornoemde aangevers daadwerkelijk op de hoogte zouden raken van het spel. Vrijspraak na terugwijzing HR)

• Rechtbank Amsterdam 22 november 2018 (Strafrecht. Bedreiging en belediging verband houdende met de Zwarte Pietendiscussie. Een veroordeling van verdachte betreft in dit geval een geoorloofde beperking van de vrijheid van meningsuiting. Geldboete € 200)

• Rechtbank Midden-Nederland 22 november 2018 link 1 en link 2 (Strafrecht. Niet de Tesla, maar degene die op de bestuurdersstoel van de auto zit is de feitelijke bestuurder. Die bepaalt namelijk waar de auto heen gaat en hoe de auto moet handelen in noodsituaties)

• Rechtbank Midden-Nederland 14 november 2018 (gepubliceerd op 20 november 2018)(Verzoekt tot verwijdering zoekresultaten uit Google Search afgewezen. (Wbp))

bureau Brandeis publiceert regelmatig een selectie van rechtspraak in het kader van het informatierecht

Week 46: 12 november 2018 t/m 16 november 2018

• HvJ EU 13 november 2018, C-310/17, Levola / Smilde (Persbericht)(De smaak van een voedingsmiddel kan niet auteursrechtelijk worden beschermd. De smaak van een voedingsmiddel kan namelijk niet worden aangemerkt als een „werk”)

• Hof Amsterdam 13 november 2018 (Lira- auteursrecht- vervolg op beslissing HR in de zaak Norma- geen prejudiciële vragen- vonnis vernietigd, gevorderde ver/geboden afgewezen. Ziggo wordt veroordeeld schadevergoeding aan Lira te betalen. Zaak naar de schadestaat voor schadevergoeding.)

• Rechtbank Amsterdam 15 november 2018 (De stichting Museumkaart moet gegevens over het museumbezoek van een van haar kaarthouders aan de Belastingdienst overhandigen. De kortgedingrechter oordeelt dat het belang van het privé houden van de gegevens moet wijken voor het algemeen belang van een correcte belastingheffing.)

• Rechtbank Zeeland-West-Brabant 17 oktober 2018 (gepubliceerd op 13 november 2018)(Facebookbericht waarin eiser wordt beschuldigd van oplichting en waarbij een foto van eiser is geplaatst is onrechtmatig. De feiten en omstandigheden bieden onvoldoende steun voor de beschuldiging. Het door gedaagde meewerken aan het programma ‘Stegeman op de bres’ is niet onrechtmatig jegens eiser.)