Soms halen de drie leidende vrouwen van CPNB het in hun hoofd om niet een vrouw te kiezen om het boekenweekgeschenk te schrijven. Beroering is dan onmiddellijk het gevolg. Die nog eens wordt opgepompt als er via social media partij wordt gekozen en de “gewone” media de social media volgen. Een rel is zo geboren. Een troost is overigens dat die doorgaans ook snel weer over waait. Je er niets van aantrekken is dan ook het devies.

Bij ons in de familie kwam er laatst ook een onverwachte steen des aanstoots voorbij. Vorig jaar is mijn moeder overleden en de kinderen moesten het eens worden over de grafsteen. Wij (mijn zussen, alle drie vrouw, en ik) vonden dat er een speciale tekst op moest. Een tekst die mijn moeder zou eren. Aan mij die eer om met een tekst te komen en ik stelde voor: “eert het wijf dat moeder heet” uit het gedicht Spijt van Elsschot. En voordat er iemand hier weer aanstoot aan neemt, ik ben mij er van bewust dat er twee versies van deze regel zijn. Dient het wijf dat moeder heet mag ook.

Mijn zussen akkoord. Wij bestelden een steen en dan moet je de tekst op die steen voorleggen aan de begraafplaats, aldus geschiedde. Maar al snel kreeg ik een belletje, dat men niet akkoord kon gaan met de tekst. Immers mensen, met name vrouwen, zouden zich kunnen storen aan die tekst. Vrouwen zouden het niet waarderen met het woord “wijf” omschreven te worden. Ik pruttelde door de telefoon dat wijf in dit gedicht juist stoerheid moet uitdrukken, treffend voor ons mam. Nou, het feest ging niet door.

Met de beeldhouwster die de steen zou plaatsen (een soort kei, ja zij ook, maar ik bedoelde de steen) spraken we vervolgens af dat de tekst toch op de steen zou komen, maar dan aan de onderkant, zodat alleen mijn moeder het zou kunnen lezen. Even goed over nagedacht dat het dan van onderop goed leesbaar zou moeten zijn en niet op zijn kop zou staan natuurlijk. Anders zou immers mijn moeder zich in haar graf moeten omdraaien.

Hoe het gebeurde is een lang verhaal, maar ons plan lekte uit en de begraafplaats hield aanvankelijk ook deze optie tegen. Het deed er niet toe dat het aan de onderkant stond, het mocht gewoon niet. Uiteindelijk wist ik in een telefoongesprek de opzichter er van te overtuigen dat de steen zo zwaar is dat hij niet kan worden omgedraaid en dat er zich dus geen wijf aan zou kunnen storen. En zo komt het dat er ergens in Nederland een vrouw begraven ligt, die van onderop naar de kenschets van haar leven mag kijken. En zo eer ik het wijf dat moeder heet.