Als ik geen advocaat was geworden, dan was het uitgever geweest en als dat dan niet was gelukt (zo makkelijk is dat nou ook weer niet), dan was het marketeer geworden. Heerlijk vind ik dat om na te denken over reclameacties en gelukkig mag ik dat af en toe.

Zo bedacht ik voor Free Record Shop (de oude boekenvakkers draaien zich om in hun graf als ze deze naam horen vallen) de nacht van Borsato. De winkels van Free mochten van de Economische Controle Dienst niet ’s nachts openen om Borsato’s nieuwste CD te promoten en of ik daar wat op kon verzinnen. Zo werd het idee geboren om met paginagrote advertenties fans om middernacht naar de winkels te laten komen. Dat trok veel bezoekers en (niet verbazingwekkend) ook veel controleurs van de ECD. Op de winkelruit van de betreffende winkel hing dan een papiertje dat je bij de kroeg om de hoek terecht kon voor een Borsato-avond. En eenmaal aangeland bij dat café kon je dan hetzij een Borsato biertje kopen voor de prijs van een CD (met daarbij een gratis CD) hetzij mee doen aan de Borsato-CD veiling. Je houdt de CD omhoog, je noemt de openingsprijs, je opent de bieding en klaar is Kees. Veilen was de enige andere optie, immers het bedrijven van “kleinhandel” is niet toegestaan in kroegen. Gelukkig hadden we een uitspraak van de Hoge Raad gevonden waaruit bleek dat het organiseren van een veiling in de kroeg wel was toegestaan. De toegesnelde ECD inspecteurs kregen met een grote grijnslach een kopie van dat Arrest in handen als ze de kroeg kwamen binnen vallen. Het zal u niet verbazen dat ik werd betaald uit het marketingbudget van Free.

Later moest ik bij veel uitgevers en boekverkopers mee kijken naar voorgenomen acties, alles in het licht van de Wet op de vaste Boekenprijs. Mag dit nu wel of mag dit nu niet? Kortom, gelukkig mag ik bij mijn werk als advocaat regelmatig dingen bedenken die weinig met advocatuur te maken hebben. Ik blijf dan ook een bijzondere aandacht houden voor marketingacties. U heeft vast, net als ik, de afgelopen tijd op de radio een spotje gehoord van schoonmaakbedrijf Raggers waarin dames hygiëneboxen (genaamd Riamant) worden aangeprezen, de pay-off is: “zo duurzaam als een diamant”…tja. Nog iets meer tenenkrommend is de reclame van Decupré matrassen. De matrassen worden aangeprezen door een zo dik in de verf staande eigenaresse van het bedrijf Decupré dat er geen lachje af kan. Met een bloedserieus gezicht strak in de camera kijkend, à la Jerney Kaagman geeft deze mevrouw een uitleg waarbij mij in ieder geval de tranen over de wangen lopen. Ga er een volgende keer maar eens voor zitten.

Waarmee maar weer eens een oude waarheid uit het reclamevak wordt bevestigd: “het maakt niet uit, hoe ze over je praten, als ze maar over je praten”. Dus boekenvakkers, pieker niet langer over een goede campagne, verzin er een die zo slecht is dat er nog jaren over doorgesproken gaat worden. Waarom ik dit gratis advies geef? Vraag niet hoe het kan, maar profiteer er van.

Hans Bousie