Sic transit gloria mundi

Hans Bousie
19 mrt 2018

Normaal gesproken heeft dood gaan een wat ongelukkige bijsmaak. En toch is definitief omvallen zo ongeveer het mooiste dat een componist of muzikant kan overkomen. Het is de ultieme manier om onsterfelijkheid te betrachten. Zouden bijvoorbeeld Johan Sebastiaan Bach of Jimi Hendrix bij leven ooit vermoed hebben, dat zij vandaag de dag nog best bekend zijn?

Voor platenbazen is er in ieder geval geen mooier nieuws dan dat er een ster door het roster valt. Death sells. Jimi, ik haalde hem hier boven al aan, kwam vorige week met zijn album “Both Sides of the Sky” binnen in de top tien van de GfK Dutch Album Top 100. Treffende titel overigens in dit verband. En daarmee behaalde Hendrix een nieuw hit record, er is geen artiest die zo lang na zijn overlijden (september 1970) nog een zo hoge notering in de hitlijsten haalt.

Wij hier op het ondermaanse hebben een wat merkwaardige verhouding met het hiernamaals. We weten allemaal dat je op enig moment gaat, dat is op de keper beschouwd zelfs de enige zekerheid die we hebben. We vergaren met een beetje mazzel spullen, zorgen voor een goed gevulde bankrekening en ontdekken pas als we de kleinkinderen halen dat we onze kinderen hebben verwaarloosd. Ik heb het hier, neemt u mij niet kwalijk vrouwelijke lezer, vooral over mannen. Mannen die hun hele leven bezig zijn met wat ze zijn in plaats van wie ze zijn.

En als je dan op je je anti decubitus matras ligt na te denken over wat je er van gebakken hebt, dan wil je toch iets nalaten, iets van een liefdevolle herinnering bij voorkeur. Als je goed je best gedaan hebt, dan laat je die inderdaad na aan je geliefden. Maar het noodlot is onverbiddelijk, pak hem beet een eeuw later zijn je nazaten ook allemaal de pijp uit en ben je gereduceerd tot een gedateerde foto. “Hahaha wat zagen mensen er vroeger raar uit hè?”

Is dat nu heel anders met de kunstenaar? Als je echt goed bent, dan overleeft je muzikale erfenis wellicht een paar generaties. Maar ook aan die weelde komt een eind. Je muziek mag dan overleven, maar dat betekent niet dat jij dat ook doet. Iedereen kent het Wilhelmus, maar wie weet wie het gecomponeerd heeft?

En zo is de bal weer rond. Alles wat we doen gaat over. Op de eeuwigheid zijn wij een vlinderslag in de wind. En ik moet eerlijk bekennen dat mij dat zeer vrolijk stemt. Ik kan mijn best doen door lief te zijn voor mijn kids, dan overleef ik één, hooguit twee generaties. En voor het overige is het mij vergund maar wat aan te rommelen, en zij die mij kennen weten dat ik dat doe met volle overgave.

Hans Bousie

Naar
boven