Tim Bergling, a.k.a. Avicii heeft, zoals men dat zo mooi noemt het tijdelijke voor het eeuwige ingewisseld. Voor wie de documentaire “True Stories” heeft gezien komt zijn zelf gekozen dood niet als een verrassing, alhoewel de ontzetting niet minder is.

Alom speculaties natuurlijk over het hoe en het waarom, en die speculaties leggen perfect bloot onder welke immense druk Tim geleefd moet hebben. Als er iets is wat je in alle eenzaamheid hoort te doen dan is het wel een einde maken aan je leven. Meer individueel kun je niet worden. Maar de tol van de roem voor Avicii is dat nu juist iedereen er een mening over heeft. Wie is de schuldige? Wie propte de creatief in een keurslijf?

Het mooie aan True Stories is dat het geen echt standpunt inneemt. Het laat zien dat Avicii een moordend schema volgde, optreden na optreden, honderden per jaar. Vliegtuig in en uit, slapen in je stoel van tijdzone naar tijdzone, totdat je van voor niet meer weet dat je van achteren leeft. In hotelkamers en auto’s nog even schaven aan je set. Bergling had met al die optredens een haat-liefde verhouding. Eenmaal op het podium en door de eerste zenuwen heen vond hij het optreden telkens weer fantastisch. Zijn eigen muziek draaien en zien dat mensen daar helemaal op los gaan, hoe mooi kan het worden. Maar voor elk optreden was hij ook elke keer zo verschrikkelijk nerveus dat hij (veel) alcohol nodig had om rustig te worden.

Al die alcohol (een gelegenheidsdrankje in de muziekindustrie, wie is er niet beroerd van geworden) zorgde voor een ontsteking van zijn alvleesklier en om de daarmee gepaard gaande pijn te verzachten slikte hij een dagelijkse cocktail van wel 20 verschillende pillen, waarvan sommigen zo sterk als heroïne. Avicii werd door al die optredens dus langzaam gesloopt. We stonden er bij en keken er naar.

Nu is de vraag wie je daar een verwijt van kunt maken? Zijn manager? Ash Pournouri zorgde mede voor het razend snelle commerciële succes van Avicii. De combi van creativiteit en lef bleek een gouden greep. Ronduit hilarisch in True Stories is het moment dat Ash zichzelf feliciteert omdat hij net tegen Universal heeft gelogen dat hij al een bod van 500.000 euro binnen had voor de rechten (waar in werkelijkheid 150.000 was geboden) en Universal trapte er in.

Zijn boeker? Je ziet Tim bellen met zijn boeker en moeite moeten doen om uit te leggen dat hij niet meer wil optreden. Ook de boeker heeft een belang. Afzeggen van een concert is voor niemand fijn. De venue is geregeld, de kosten zijn gemaakt, het contract is getekend en last but not least de fans zijn er helemaal klaar voor. En dan trek je opeens de stekker er uit? Op de artiest die dat wil, wordt ingepraat.

De gemiddelde muziekprofessional zal tot nu toe instemmend knikken en toch klopt er iets niet aan het plaatje. De belangetjes hierboven geschetst vallen in het niet bij het leven zelf. Dat belang in het oog houden vergt echter van mensen dat ze boven hun eigen belang kunnen uitstijgen. En dat waarde lezer is precies wat er van u gevraagd wordt.