Het verdwenen boek

Hans Bousie
10 jul 2018

“Suriname here we come” is niet meer. Het is door uitgeverij Kluitman uit de handel gehaald. Reden daarvoor was naar verluidt een boze reactie op Facebook als zouden Surinamers daarin worden omschreven als mannen die vaak een bijvrouw hebben (niks mis mee zou ik denken) en dat zij slecht telefoongesprekken kunnen voeren omdat ze lang van stof zijn. Het zou kortweg racistisch zijn. Neemt u mij niet kwalijk maar ik schoot daar van in de lach. De enige Surinaamse vriend die ik heb is over het algemeen niet zo lang van stof en precies om die reden voeren wij nooit telefoongesprekken. Het gaat er bij mij dan ook niet in dat je geen telefoongesprekken kunt voeren omdat je lang van stof zou zijn. Binnen mijn eigen familie hebben we als lichtend voorbeeld één van mijn zussen wier record telefoneren op 12 uur staat, nota bene met haar vriend die toen in Zwitserland woonde, u begrijpt dat belgedrag bracht haar bijna tot de bedelstaf. Natuurlijk snap ik dat mensen kunnen vallen over stereotypering. Blanke mannen kunnen niet dansen en blanke vrouwen van zekere leeftijd knippen hun haar kort en gaan dan als pittig door het leven. Ik kan zelf toevallig best aardig dansen vind ik zelf en mijn vrouw heeft of die zekere leeftijd nog niet of ze is de uitzondering op die coupe regel.

Zo mogelijk nog hilarischer dan de stereotypering an sich vond ik de reactie van de schrijfster (ook weer op dat vermaledijde Facebook, hebben mensen niets anders te doen?) zelf op de verwijten die haar gemaakt worden. Ze deed twee dingen. Ze bood haar excuses aan voor de inhoud en ze verwees naar een documentaire waarin haar beweringen zouden worden ondersteund.

Wat hier gebeurt raakt kant noch wal. De stereotypering kan niet deugen, dat is één. Reden om het boek uit de handel te nemen zie ik niet zo snel (ik vind dat je met het verbieden van een boek uiterst terughoudend zou moeten zijn) en het excuus is verpakt in een nat papiertje. U weet wel zo´n papiertje dat scheurt als je het optilt. Hoe kun je nu enerzijds excuses maken en aan de andere kant beweren dat de stereotypering wordt ondersteund door een documentairemaker. Of je excuseert je niet onder verwijzing naar zo´n docu of je excuseert je wel en je verwijst niet.

Het is kortom van alles wat. De beweringen zijn onwaarschijnlijk en innerlijk tegenstrijdig. Het boek uit de handel nemen is een overdreven reactie. Gelukkig is de reactie van de schrijfster ook innerlijk tegenstrijdig en dus kunnen we tevreden vast stellen dat ze in ieder geval consequent is.

Hans Bousie

Naar
boven