Het kleine huisje aan de gracht
Zijn ze nou helemaal belazerd bij de CPNB? Een essay mag geen essay meer heten, het Bittere Kruid zou het lezen belemmeren en CPNB bevordert pedofilie. Dit is zo’n beetje de strekking van de kritiek van onder anderen Christian Weijts, Toef Jaeger en Monique Smit. Voor wie ze niet kent. Jaeger en Weijts schrijven in NRC over boeken en ook over de CPNB. En Monique Smit ken ik eigenlijk niet zo goed, maar ik heb haar even online opgezocht en Monique Smit kost 2295 ex BTW voor een half uur, ter geruststelling zeg ik er even bij dat dat inclusief geluid is.
Binnen Nederland bestaat er een woke community, het circus van de bellettrie ofwel het wereldje van de schrijfkunstenaars. Die wonen met z’n allen in een piepklein huisje aan de gracht en vechten elkaar met regelmaat de tent uit, Monique woont in een aanleunwoning tegen het huisje. Het grappige is dat die vechtpartijen binnen dat huisje flink de aandacht trekken, maar dan ook alleen daar. Buiten dat huisje weet men niet eens dat het huisje bestaat, laat staan de mensen kent die er wonen, vooruit Monique kennen ze wel. Overigens wil ik hier meteen bekennen dat ik ook graag in dat huisje kom, ook ik vind het leuk wat daar gebeurt en als er een potje te knokken valt, ben ik er graag bij.
Het huisje heeft de CPNB op de korrel genomen, ik trapte er al mee af. Men verwijt de CPNB dumbing down (debilisering). Is dat verwijt terecht?
Wat is de CPNB? De naam zegt het al, De Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse boek. Niets meer en niets minder. Gepilaard door haar stakeholders, uitgevers, boekverkopers en bibliotheken doet CPNB dus ook precies dat. Het stimuleren van het lezen (kopen, lenen, huren) van Nederlandse boeken. Nu maakt van het Nederlandse boek ook dat kleine huisje aan de gracht deel uit. Hoe klein het huisje ook, er komt een enorme bak geluid uit (net als uit Monique Smit dus voor 2295). Men deelt daar immers de kunst van het woordvechten en zet dat graag en veel in ter verdediging van de eigen belangen en de eigen biotoop. Vanuit dat huisje vol weerbaren (alles wat schrijft is weerbaar) klinkt de kritiek op CPNB luid. Uit geen ander huisje klinkt die kritiek omdat geen enkel ander huisje weet heeft van het bestaan van de CPNB. De organisatie zal in Nederland net zo onbekend zijn als het huisje aan de grachten zelf. En dat is tegelijkertijd de charme van deze knokpartij. Nu het kleine huisje aan de gracht maar een heel klein percentage van verkochte boekenschrijvers herbergt, is het kabaal wat eruit opstijgt maar al te snel te verwarren met de brede verontwaardiging onder het volk. Zie je de meute al voor je, met hooivorken onderweg naar de Overtoom?
Wees gerust CPNB. Het overgrote deel van de mensheid interesseert het helemaal geen klap wat de CPNB doet, het overgrote deel van de mensheid neemt ook helemaal geen kennis van het rumoer uit het kleine schrijvershuisje. Ze kennen het huisje niet, laat staan de mensen die er wonen. En juist die mensen probeert CPNB te bereiken door ervoor te zorgen dat ook zij lezen. En waarom doen ze dat? Omdat lezen (zo blijkt uit onderzoek) mensen slimmer en empathischer maakt. Dus CPNB (die haar evenbeeld in de wereld niet kent overigens) doet wat ze moet doen, ze promoot het Nederlandse boek. Waarom klinkt dan de kritiek uit het kleine huisje, die soms ook nog heel persoonlijk wordt gemaakt? Of de mensen in dat huisje zijn of dom of ze hebben een gebrek aan empathie, of een combinatie van die twee. Je zou bijna zeggen dat ze meer boeken zouden moeten lezen, van boeken word je stil.